Sen katolików letnich

Choć jest w nich bojaźń boża, miłują bliźniego,

który karku nie zgina przed sługami Boga,

plwa na puste formuły i obca mu trwoga.

Wierzą, że starczy wszystkim chleba powszedniego.

Nie pragną go nawracać, za rączkę prowadzić,

nie przeszkadza im teza, że nie ma niczego,

co by warte klęczenia, że nie ma też złego.

Nie usiłują pętać, nie próbują kadzić.

Och, letni katolicy! Stoicie w rozkroku!

Spójrzcie na swoich braci, którzy żywo wierzą!

Jakże gorąca wiara, jakiż duch w nich piękny!

Dlaczegóż wy nie z nimi, trzymacie się z boku ?

Piana z pysków im leci, zęby swoje szczerzą,

Patrzcie jacy są słodcy, jaki wzrok ich tęskny!