Przedstawiam Państwu pierwszy rozdział z noweli `Medaliki`. Najbardziej odrażajacego, obrazoburczego, bluźnierczego i szokującego dzieła literatury polskiej, z jakim kiedykolwiek mogliście się zetknać. Tekst nie jest dla wszystkich. Katolicy i osoby o słabych żołądkach powinny sobie odpuścić, ale nie moją rolą jest zmuszanie do czytania, czy jego zakazywanie. Każdy ma wolną wolę. Nie przypuszczam, żeby istniała możliwość opublikowania całości na apolitycznym i katolickim Publixo, więc proszę potraktować niniejszy fragment jako reklamówkę. W przyszłości podam link do kompletnego tekstu.

Medaliki

rozdział l

Rycerz Maryi

Ojca słabo pamiętam. Miałem pięć lat, kiedy ostatni raz go widziałem. Przyjechał na święta. Kłócili się z matką przez wszystkie dni, a potem ojciec wyjechał i więcej się do nas nie odezwał. Mama wyklinała go w chwilach słabości, jego rodzinę i wszystkich lekkomyślnych, oraz egoistycznych mężczyzn na świecie. Wcześnie dowiedziałem się od mamy, że od początku miał kochanki, aż wreszcie uciekł z jedną z nich - daleko – za ocean, wyzbywając się wszelkiej odpowiedzialności. Za mnie oczywiście – spłodził i zostawił samego dla wykończenia biednej i samotnej kobiety. Wszystko spadło na jej barki. Gdybym był jeszcze dziewczynką, to pół biedy, ale przecież chłopcy potrzebują często męskiej ręki. Twardej ręki. Tym bardziej, że ja jestem taki krnąbrny i nieposłuszny. Mama płakała i zastanawiała się, czy nie będzie musiała mnie oddać do domu dziecka, ponieważ nie poradzi sobie z moim wychowaniem. Obiecywałem poprawę, ale wiadomo – zawsze coś musiałem napsocić i doprowadzić mamę do rozpaczy. Wówczas była kara. Klapsy, czasem po buzi, czasem w pupę. Targanie za uszy, klęczenie. Pomagało na krótko.

Wszystko zaczęło się od niewinnej karteczki, którą przyniosłem do domu ze szkoły. Za trzy miesiące miałem przystąpić do komunii, co było związane z mnóstwem kwestii organizacyjnych – co i raz przynosiłem mamie do podpisu różne formularze z pytaniami o zgodę rodziców. Sam uważałem, że jest to całkowicie bez sensu, bo ona i tak wszystko podpisywała bez czytania, przy czym mówiła sama do siebie, że nauczyciele zawsze mają rację. Bez wahania podpisała więc i tym razem - zgodę na specjalne ślubowanie czystości po komunii. Widząc moją dezaprobatę, stwierdziła, że nie zaszkodzi. Następnego dnia odniosłem świstek siostrze zakonnej, która z radością oświadczyła mi, że jestem pierwszym kandydatem do ślubowania, ale musi jeszcze odbyć rozmowę z moją mamą. Otrzymałem zadanie umówienia mamy z siostrą Joanną.

Spotkanie trwało do późnego wieczora, aż się zacząłem zastanawiać o czym te mamy z siostrą rozmowy? Ciekawość rosła, ale kiedy mama wróciła, oświadczyła, że sprawę omówimy następnego dnia wieczorem.

Najpierw spytała mnie wprost: czy chcę złożyć ślubowanie? Widząc moją nietęgą minę, szybko dodała, że ona by tego chciała, ale to moja decyzja, a poza tym moja kandydatura nie została jeszcze zatwierdzona. Nie chciałem złościć mamy, bo wiedziałem że poświęciła tak wiele czasu na omówienie tego z siostrą Joanną i powiedziałem cicho, że chcę. Kazała mi tradycyjnie powtórzyć pełnym zdaniem i głośno: Tak chcę złożyć ślubowanie. Jakie ślubowanie? I znowu: Chcę złożyć ślubowanie czystości. Wreszcie była zadowolona, a ja miałem cichą nadzieję, że moja kandydatura odpadnie. Niestety szybko okazało się inaczej.

W poniedziałek. Siostra Joanna weszła do klasy podczas lekcji polskiego i poprosiła mnie o wizytę u niej w gabinecie po lekcjach. Okazało się, że jestem jedynym kandydatem do ślubowania, ze wszystkich klas komunijnych. Mówiła to z wielkim żalem i ubolewaniem, ale zaraz potem położyła mi dłonie na policzkach i powiedziała, że jestem wybrany przez Maryję. Jednakże przede mną trudna i ciężka droga. Pełna wyrzeczeń droga prawdziwego rycerza Maryi. Patrząc mi prosto w oczy spytała, czy chcę być rycerzem Maryi. Wystarczyło moje krótkie tak, aby na jej twarzy pojawił się radosny uśmiech i szczęście. Teraz prócz katechizmu i pacierza na blachę, czekało mnie wkuwanie treści ślubowania, które miałem recytować po zakończeniu oficjalnej ceremonii komunijnej. Przed obrazem Maryi w niewielkiej salce na zakrystii kościoła. Od tej pory byłem zobowiązany w każdy poniedziałek po lekcjach złożyć wizytę siostrze Joannie i wyrecytować fragment ślubowania, którego się nauczyłem. Nim zostałem oficjalnie dopuszczony, czekały mnie dwie próby: pierwsza i generalna. Musiałem na nich bez zająknięcia wyrecytować cały tekst przysięgi. Zawsze rumieniłem się, kiedy na próbach recytowałem fragmenty o unikaniu grzechów cielesnych. Najbardziej, gdy ślubowałem, że nie będę drażnił moich narządów płciowych, ani nie będę spoglądał w stronę nieskromnych dziewcząt, i nigdy nie popełnię obrzydliwego grzechu onanizmu. Oczywiście takie ślubowanie nie było ważne, bo to tylko próby, ale wstydziłem się. Mówiłem to z wypiekami na twarzy, a siostra Joanna kazała mi po kilka razy powtarzać, aż się uspokoiłem i wyrecytowałem w godny sposób.