porwijmy zaproszenia. nie ma dokąd iść  

mierżą mnie te wszystkie  

kinderbale dla kilkudziesięciolatków  

stypy połączone z imprezami noworocznymi  

ludzie celebrujący przyszłą śmierć  

ględzący o młodości, z którą się rozminęli  

- to mrówki, co walczą o półcentymetrowy  

ochłap owocu  

dom kultury ożył, w oknach drży światło  

zaraz zlezą się bandy nosicieli prawd  

(każdy ma swoją, przyrośniętą do kręgosłupa  

- nie oderwać)  

przyjdą pochlebcy ze zwierzętami  

przywloką na smyczach pupilki  

pokryte śliską łuską  

i będą się mieszać, łączyć z nimi, przelewać poglądy  

(z pustego w otchłań - bezcelowa gadanina  

od słuchania której tylko się wrzodzieje)  

strach przed nabraniem złych cech  

zakażeniem solą i czerwienią  

(czym potem wywabić plamy ze związku, wie ktoś?)  

każe się alienować  

lepiej zatrzasnąć drzwi, połknąć klucz  

nie przekazywać się dalej, w obce ręce  

niech jedyną filozofią będzie bliskość  

powtarzajmy ten cytat z jasnej książki  

ciągle i ciągle  

aż nie będziemy potrafili powiedzieć nic innego