Nikt nie ogrzewa mnie dzisiaj 

smugą ślepego księżyca 

Nikt nie zapyta 

czy na byle jakich wydmach 

jeszcze wzbiera przypływ 

Na tej fotografii należę już do starych ludzi 

choć lędźwie jeszcze nie omszały 

a kości nie trzeba wiązać drutem 

Rozchwiana konstrukcja nie potrafi spoić się 

z narzuconej jej jesienią 

zadrutować serce w kolejnym studium 

trwania - 

wie co nastąpi i dlatego milczy 

Nikt nie pozwoli swobodnie opadać 

gdy beznadziejność już biała 

i na odlew wskakuje przejrzystość 

w milczące echo 

Nikt się nie przestraszy smętnych opowieści 

ile potrzebuje nieba 

a ile wiary w taką składnię świata 

Żaden księżyc nie odmówi 

coraz częściej myśleć ciszej 

gdy wokół słodkawa cierpkość dni 

a akty woli trzeba drutować argumentami 

Konstrukcja pojmuje uparte umieranie - 

było już wcześniej 

było wypuklej 

teraz coraz mniej i mniej 

i mniej 

i świadomie się spóźnia 

by nie zwieńczyło jej zanikające nigdy 

Nikt nie otworzy przedsionka ciała - 

na tak mizernej fotografii nie sposób się go wyuczyć 

bo przecież stopami na ziemi 

błagalnie do ziemi 

a w żyłach łatwa krew 

jednakowa 

W końcu czas przekręcić trampolinę - 

każdy skok zawsze podparty ręką 

Nikt już nie będzie tłumaczył 

że trzeba odejść w ciemną dolinę 

pełną niczego. 

Poznań, 09 - 10.05.2018r.