https://youtu.be/T7K0pZ9tGi4

/zapijam przestrzeń. a droga która  

ubywa, rozdmuchuje pierze 

i sypie w oczy/ 

szukam wyjścia z niewyrwanego snu. 

kołyszę się, nie za szybko,  

bo z resztek wspomnień  

wyrabiam balsam - osobista  

kokaina  

matowieje. kończy się głód 

zamienia w żywioł. 

lecz, gdy w dłoniach trzymam rtęć  

stoję po niewłaściwej stronie.  

z pustych puszek wydobywam esencję 

- niektórzy nazywają ją prozą życia  

wchłaniają resztki z nocy  

odrodzeni? a może półmartwi? 

wciąż słyszą tylko siebie, kiedy niebo  

zabawia się białym piórem, łechcze 

strefę ciszy 

staje się wiotka jak niemowlę