utkwiłam w sobie.  

lustra nie pokazują postaci 

na polanie gdy brakuje słońca.  

kolejna doba skrywa szelest, 

wytworzone cienie rodzą słowa: 

spójrz przed siebie, jakież jest to proste, 

wystarczy wziąć akwarele i domalować oczy,  

usta  

i palce, by mogły wskazać drogę do edenu.  

tam jest ślad pisma i nie kończąca się droga, 

mimo że wiedzie przez łąki, bagna. 

przymknij powieki, wycisz się: 

zobaczysz nie tyko popiół  

roziskrzony o świcie 

zaśpiewają skowronki  

lub ich zbłąkane dusze  

- dla nas pozostanie wyrwana kartka  

bo spisane frazy wytarmosi wiatr,  

rzuci gdzieś pod opuszczony dom  

który zgnije razem z płotem.