Czytałam juz wcześniej, gdzie indziej i nadal pod wrażeniem Twojej szczegolnej wyobraźni poetyckiej.

Liryczne "my" uniwersalizuje przekaz tej "Skrzepliny", a jest nim myśl stara, ale /zawsze/ jara:

umieramy i odbijamy się
w oknie bez szyb

osierocając tych, co nas prawdziwie kochali. Jaką wtedy /konając/ radę mamy - w zanadrzu i na podorędziu - dla nich szystkich ukrzyżowanych niepowetowaną stratą??

Przeczytajmy jeszcze raz finalną frazę

Śmierć obezwładnia nie tylko umierającego, któremu już wsio ryba. Dużo bardziej paraliżuje nas - najbliższych.

Lecz nie płacz, sierotko, nie desperuj!

wejdź w mój umysł i jeszcze dalej

Kto potrafi z tej furtki skorzystać, odnajduje potężne wsparcie ze strony świata Tych, Co Odeszli

Kontakt ze Zmarłymi NIE JEST symptomem wariacji, za co eszcze niedawno trafiałeś w kaftan bezpieczeństwa - i do czubków.

wejdź w Ich umysł
i jeszcze dalej

To dlatego od tysiącleci gromadzimy księgozbioru w bibliotekach, dlatego czytamy wielkich Wielkich.

Myśl, zawarta w przesłaniu, jest strasznie wytarta i banalna jak ta wstrętna skrzeplina, ale musowo trzeba do niej wciąż powracać.

Niezliczone armie sierot rosną