*Pamięci Mojej Babci

w echu zaklinam pamięć rozłożoną na części,

w pogłosie stąpnięć, w wyblakłej wstążce -

wije się wokół pożółkłych stronic.

rozsupłuję węzełek, badam załamania,

ślady soczystych barw.

głaszczę uśmiech spoza sepii, nad retro kratą

i dystynkcjami kołnierzyka. zaglądam w oczy

mirażom wysłuchiwanych wierszy.

odbijają się od dawno spłowiałych

wzorków na miodowym tle tamtej kuchni.

wyjmuję z echa perełki (śpiewają stare nuty,

każda dźwięczy, zanim rozpłynie). za oknem mgła

ścieli piernaty. skrzypi tapczan: - wiesz co? bo ja nic.

rozsupłuję węzełki, uwalniam zapach śliwkowej konfitury,

fartucha blisko policzka, z dala od strachów.

w echu zaklinam pamięć. każda część pasuje jak ulał.

zaklinam, echem jestem, z echa mój głos się składa.

z sepii, kołnierza, fartucha, starego tapczana.

bez nich pusta kartka, przezroczysta poza.

bez dźwięków - nosiłabym obcą twarz.