Rozpacz w kolorze czarnego torfu zamienia się w najczystsze źródło nadziei...
Pięknie.

O kościach? Niezłe.
Przekopać cały glob, to by było.
Godżilla powinna leżeć, tzn Jej szczątki, gdzieś w okolicach Tokyo.
Wiersz, bez meduzy oblizującej się po ryju, tzn, bez słów niezbędnej krytyki, która ożywia obraz, jest, ma, to coś. Odwołując się do postaci świętych - z Różewicza. A nawet Gombrowicza. Słów niewiele, ale za to duża... ogromna przestrzeń zagospodarowana po profesorsku.

Dla mnie o ziemi mokrej i szpadlu w niej wbijanym ,który rozwiera ziemię a tam kolor niebieski fluorescencyjny.
Jak baśń o przodkach naszych.
Tak to odbieram - a wiesz podoba się bardzo.

Masz u mnie kawę, w tawernie Sonnenblumenschein. Chętnie Cię zaproszę po prostu po to, bym mógł przeczytać wiersz. Właśnie o Sonneblumenschein.

Piszesz tak, że podziwiać, Befano.

Wspaniały wiersz.Cóż, pisze Pani tak,ze faktycznie dech zapiera.
Dziękuję pozdrawiam bardzo serdecznie.