Walther von der Vogelweide (1170-1230), Owe war sint verswunden

Och jej, gdzie znikły te wszystkie moje lata?

och jej, gdzie znikły te wszystkie moje lata?

przyśniłem swe życie czy żyłem wśród świata?

to, co przyjąłem, że byłoby, naprawdę się zdarzyło?

więc spałem i przespałem i nie wiem nic, co było.

zbudziłem się i nieznajome teraz zaznam,

co tak znajome było jak moja ręka własna.

kraj i ludzie, gdzie razem z dzieci wyrośliśmy,

obcy się stali, jakbym ich sobie wymyślił.

starzy, korni i bez siły kompani od zabaw.

tu zaorane pole, tam las wyrąbany.

gdyby nie woda, co i wtedy płynęła wartkim przejściem,

pewnie wierzyłbym, że wielkie jest moje nieszczęście.

obojętnie pozdrawiają ci, którzy mnie kiedyś dobrze znali,

świat jest wszędzie pełen brudów i załgany.

kiedy pomyślę o pięknych, wesołych dniach,

co znikły jak po uderzeniu w wodę ślad,

och jej, jeszcze mocniejszy się staje żal.

och jej, jak żałośni są ludzie młodzi!

ci, którym radosna natura łatwo dogodzi,

tylko się martwią, och jej, czemu idą smutną drogą?

gdzie się obrócę, nie ma wesołego nikogo.

taniec i śpiewy znikają w troski mroku,

nigdy chrześcijanin nie widział tak smutnego roku.

spójrzcie, jakie ozdoby na damach,

na dumnych rycerzach chłopskie ubrania.

surowa poczta nam z Rzymu jest zsyłana,

i nakazana żałoba, a radość odebrana.

boli mnie w środku – żyliśmy tak dobrze dotąd, -

lecz śmiechy w płacz mamy zamienić oto.

płochliwe ptaszki od naszych skarg smutnieją,

i kogo dziwi, że i ja nie cieszę się nadzieją?

co mówię, ja głupi człowiek w swoim złym gniewie,

kto tu radości służy, nie zazna jej już w niebie.

och jej, jeszcze mocniejszy się staje żal.

och jej, ileż wszystkiego dostajem w słodkiej wygodzie!

widzę gorzką żółć pływającą w miodzie:

świat jest na zewnątrz piękny, w bieli, zieleni, czerwieni,

lecz wewnątrz kolor czarny, śmierci mroczne treny.

kogo więc skusi, ten ujrzy pocieszenie:

już mała pokuta da grzechów odkupienie.

to wasza rzecz, rycerze, jak o tym myśleć warto.

nosicie świetliste hełmy, czasem kolczugę twardą,

do tego tarczę mocną i poświęcony miecz.

dałby Bóg, bym zwycięstw doznał wręcz,

tak chciałbym, człek ubogi, dostać żołd, bogactwa krocie,

nie myślę jednak o dworze ni o książęcym złocie.

chciałbym już zawsze świętą koroną się zdobić,

ja najemnik włócznią mogę ją przecież zdobyć.

gdybym wyruszył w przepyszną podróż za morze,

śpiewałbym wtedy pewnie: nigdy więcej zawodzeń,

nigdy więcej żalów, och jej.

Walther von der Vogelweide, Große Heidelberger Liederhandschrift, ok. 1300 roku