Wezwanie Chrystusa

W amfiteatrze trwały wyborcze opowieści

Z płaskorzeźb czaszek ułożonych w deseń matacki

Z ust tryskały strumienie bezgranicznej  możności

Zdało się że w kielichy sączył się płyn kupiecki

Z tym pewnikiem, że w strumieniu nie jest woda żywa

Ani nie posiada ducha naszego Narodu

Jest tłoczona w ścieku ulicy jako parszywa

Obar­czona winą genów minionego chodu

Muszę bezstronnie przy­znać że wezwanie Chrystusa

Dane uczniom: Strzeżcie się kwasu faryzeuszy

Nadal jest aktualne i zagraża pokusa

Przyjmowania trucizny poprzez ucho do duszy

Ze­sła­ny sygnał no­si­my jak krzyżyk na szyi

­Ucz­ąc się stale: człekowi nie życzyć batogów

Bogu powierzając zagubionych w kołomyi

Mając na uwadze: Módlcie się za swoich wrogów

Czy nowy dzień wyrwie wykrzywione usta z matni

Do źródła  wody żywej przez którą bytujemy

We wspólnym obcowaniu z niebem sens życia tętni

Zdobywajmy szczęście dopóki jeszcze biegniemy