Gniewna jesteś rzeko - rwąca i głęboka,

gdy śniegi spływają, kry w tajaniu nikną.

Tyle mocy w tobie - ile unieść zdołasz.

Porwij, bym poczuła tę siłę niezwykłą.

Poddam się z ufnością wartkiemu nurtowi,

odmierzając drogę kroplami wolności.

Wykrzyczę w zamęcie co niszczy i boli,

zmyję z siebie niemoc, która duszę jątrzy.

Przybierasz na sile -  spieniona i mętna,

występujesz z brzegów żywiołu szaleństwem.

Gdy tracisz kontrolę -  nie potrafisz przestać,

jak ja przerażona, co przed nami będzie.

Ulegasz naturze z kolejnym rozdaniem.

Czyżbyś siostrą była w zmienionej postaci?

Toczysz ciągle wody,  jak Syzyf wytrwale,

by oddać się morzu i część siebie stracić.

Wracajmy do źródeł, gdzie miłość dziewicza -

- bez więzów, nakazów, tęsknoty i rozstań.

Nieskażone  szczęście można jeszcze schwytać,

lecz, czy potrafimy tym uczuciom sprostać?