Pięknie się tak wyalienować i wtopić w naturę. Nie czuć nijak fizyczności...być przez chwilę ty,. czym się chce :) Z podobaniem i pozdrowieniem :)

Psychika, bardzo dobrze reaguje na taki reset.
Dziękuję za komentarz.

Uduchowienie jest sublimacją naszej fizyczności.

ze smutkiem (...) w oczach
podziwiam urodę smugi
połyskującej
pod zachodzącym słońcem
/i dalej/
jak ciepło
wypromieniowuję z ziemi
w bezchmurne niebo
/i jeszcze dalej/
znów stoję
twarzą do wiatru

- ja - pozbawiony w zasadzie ciała (twarz ze smutnymi oczami jest tylko znikomą - acz psychologicznie najistotniejszą! - częścią naszej wagi ciężkiej), ja - wolny duch swojej (zamkniętej wokół mnie!) Czasoprzestrzeni.

Finalne wersy

znów stoję
twarzą do wiatru

- to poetycka trawestacja znanego nam wszystkim "wystawiony do wiatru".

Liryka zranionego intelektu

Emilia, trafna psychoanaliza, proszę o wypisanie recepty :).
Dzięki.

Cóż słabowita nieporadna starość może radzić prężnej młodości?

Żeby w spokoju starzała się z twarzą zawsze wystawioną do wiatru?

Tytuł wiersza nawiązuje wprost do Chrystusowego stąpania po wodzie, co w trakcie czytania kolejnych wersów daje efekt lustrzanego odbicia: ja też idę na kocich łapkach pośród szumu wód z twarzą pod wiatr! Takie mamy dziwowisko!! (patrz nagłówek cyklu)

Ta paralela ma moc powalania na wszystkie kolana - i łopatki

Emilia, bo wszyscy jesteśmy Chrystusami. Czasami warto `przybić` się do niebiańskiej przestrzeni, po czym zmartwychwstać odmienionym, tylko czy lepszym...

tsmat, z rymami zazwyczaj mi nie po drodze. Dzięki za ślad.