zmieszany miód

z piołunu śladem

tam gwiezdny pył

roztapia czerń

brylantu blask

szansa kładzie nóż

barwne źródło

sączy popiół

na falach wiatru

szybuje muszelka

echo morza

rozbija się o kamień

z milionów kropel

startują białe nuty

muzykę zagłusza

cierniowy klucz

na dnie jeziora

zdławiony oddech

w zimnej otchłani

skazy kryształu

z horyzontu

wycieka krew

wschód słońca

nie rodzi świtu

korzenie falują

całkiem samotnie

szczur przegryza

wilgotne oko

za ścianą

przezroczystości

kawałki czegoś

zakłócają obraz

~~~~~~~~~~~

początki drzew

śnią gałązkami

o złotych słojach

pełnych żywicy

gąbka naszego ego

wchłania możliwość

lecz tarcza zegara

śmieje się czasem