kiedyś umiałam czytać

wypełniałam się słowami

czułam jak rozbiegają się we wszystkie strony

jak krążą po świecie

i po zaświatach

umiałam czytać listy

powieści

dialogi na jedną parę oczu

wiersze wijące się w konwulsjach

kilka z nich połknęłam

jak ziarna

wyrosły z nich pędy

oplotły mnie od środka

i zwiędły

czasem jeszcze czytam

ale słowa chowają się przede mną

w piwnicy w bramie w przejściu

rozdając swoją śmiertelność

przypadkowym świadkom

wtedy stawiam kropkę

jedyny znak mojej obecności

reszta to tylko wątpliwa niepewność

stawiam kropkę

i czekam kiedy się zamieni

w pytajnik w wykrzyknik

w cokolwiek

sczytane myśli

zabiorę ze sobą

co zaniosę rozdam

wcale nie wątpię w siłę słowa

bo kopiuje je wieczność

i kataloguje pod moim imieniem