jesteś żoną matką kochanką

w błękicie nieba nic nie potrzeba

idziemy szeroką drogą świata

los łaskawy naparzył kawy

uśmiechnięci zrywamy kaczeńce

nasze dzieci w promieniach

w świetle jasnych obłoków

niewiele pragnę kilka kropel wody

świeżego chleba z uśmiechem nieba

gdy śpisz zmęczona ciężkim dniem

budzisz świtem ptaki

kwiaty zakwitną na nowo

jak królowa dumna otwierasz komory serca

będę mógł w jednej z nich zamieszkać

wolno płynie czas

mało nam mało nas

ile potrzeba miłości

by kiedyś spotkały się nasze dłonie

na zielonej polanie w blasku gwiazd

nie umiem bez ciebie oddychać

zatykam uszy gdy

niezgody śniegiem zaprószy