stary jestem powtarzał Santiago 

jego twarz zmarszczona jak brzeg oceanu 

w oczach jego głębia błękitna laguna 

Manolin młody chłopiec kochał go 

Salao szeptali ludzie z hawańskiej wioski 

nie poddawał się codziennie wypływał w morze 

wracał z niczym śmiech co niszczy człowieka 

będzie zawsze śmiechem przez łzy 

wczoraj o świcie wypłynął sam bez chłopca 

pogoda była ładna wiało od morza 

płynął powoli nie widział lądu 

stawał się wolny z każdą milą 

złowił tuńczyka zaczepił go na hak jako przynęta 

czekał długo gdy linka się naprężyła ukazał się wielki Merlin 

przeciął lustro wody i zniknął pod powierzchnią 

zadowolony rybak płynął w głąb oceanu dalej i dalej 

rekiny zuchwałe skubali ciało ryby 

zmęczony po wielkiej walce wrócił do domu 

z Merlina pozostał biały szkielet jakże wielki 

ci co widzieli z zachwytu nie mówili nic 

stary Santiago wyszedł z łodzi 

szedł zmęczony wywracał się raz po raz 

zadowolony usnął w chacie 

zdjął klątwę pechowego rybaka