Dom 

Ten stary dom 

jest coraz bardziej we mnie 

coraz mocniej skrzypią 

schody na strych 

jesienią cały w pagórkach zboża 

za drewnianymi krokwiami 

poutykane obręcze młynki latarnie moździerze 

lichtarze dostojnego kiedyś świata 

Piwnica pachnie zawsze ziemniakami 

sytością 

W spiżarni aż ślina cieknie 

tak w drewnianych beczkach 

kisną ogórki i kapusta 

Sień jak czyściec 

przed chłodem lub spiekotą 

Pośrodku wielkiego rondla kuchni 

babcia Celestyna w wiecznie kolorowej chustce 

wciąż przy kołowrotku coś snuje 

ciocia Klimcia na drutach 

sztrykuje swetry i ceruje skarpety 

mama z brzucha chlebowego pieca 

wyciąga gorące podpłomyki 

i polewa zimną gęstą śmietaną 

Jakby przygnany niespokojnymi wichrami 

kołysząc się na boki niczym pirat 

utrudzony całodzienną walką z oceanem pola 

wkracza na pokład domu ojciec 

zatrzaskując za sobą szalejące żywioły 

Pod ognistym spojrzeniem lampy naftowej 

ciepła kolacja 

modlitwa 

i noc staje się bogiem 

panem najgłębszego snu