Kiedy umrę, nie płacz moja żono... 

Poeta przy szynkwasie w knajpie się przewraca 

niczym wstańka-wańka 

Żona przyjdzie wieczorem albo nocną porą 

względnie nad samym ranem. 

Speluna jej znana czy podobna karczma 

on i tak prześmierdł złowieszczo cebulowym śledziem 

i piwskiem cienkuszem popijanym wódą. 

Skarpetek cierpki fetor zasikanych portek 

aż pod obszczany zawiewa murek - 

... lecz kiedy umrę... - mamrze porzygany - 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Już zdechnij w końcu, co w tobie widziałam: 

ja mokra c**a, pusta rura, ciućma rozmemłana 

krzywo- i długobroda, z rozbieżnym zezem, o cyckach obwisłych 

i krzywym biodrze?... 

Kiedy umrę... , no to tę kitę odwal, k***a, raz a ostatecznie - 

przy śmietniku, na ławce, z rąbniętym ci przez kumpla Rolexem, 

który go opyli? Plus - minus ca dwadzieścia złociaków? 

Za ch**a nie będę więcej za tobą ryczała!... 

26.04.2021