w ogrodzie poetów

nikt nie sadzi drzew

same wychylają się z ziemi

z nieznanych nasion wypuszczają korzenie

i łodygi. jedne zakwitają w pełnym słońcu

inne pozostają zielone

o owocach marzą wszystkie

w tym ogrodzie

w oka mgnieniu bluszcz oplótł moje nogi

a mchem porosły stopy.

z powodu czasowej nieruchomości zostałam. ale

szum liści zagłuszał myśli porywał słowa

wiatr wyciskał łzy i dusił

uciekłam przez na wpół otwartą furtkę

wracam tylko incognito

w postaci leszczyny brzozy albo akacji

nie osiki czy dębu

w ogrodzie poetów

jest miejsca dosyć