nie ma tutaj światła

A.D. nie wiadomo który, nie wiadomo ile czasu

mija, ile dzień ma godzin, godzina minut, minuta sekund

nie wiadomo

zbutwiałe, matowe, niewielkie biurko

strzeże pokoju z samego rogu i patrzy jak Wielki Brat

patrzy przykryte prześcieradłem z kurzu

osnute półmrokiem

patrzy na pokój, dziwnie kameralne pomieszczenie

w którym nikt nic nie polerował i który nikogo nic nie obchodził

przez uchylone okno wślizguje się ostatni strumień świtu

piękny szkarłat rozpościera się po popękanej, ponadgryzanej przez czas podłodze

jak perski dywan

może usiądę przy biurku i zobaczę – jutro, dziś, nie wiem kiedy

jak słońce ostatni raz wspina się i opada

opada i wspina się, bawi światłem, usypia i budzi

na wieki wieków gaśnie, żółć przykrywa się srebrzystym pyłem

ze wszystkich robi bezradne małe dzieci

ze wszystkich robi tchórzy i na wszystko narzuca czarnobiały miraż

wszystko z sekundy na sekundę

jakby miasto zamieszkiwały same latarnie

wypala się, topi, rozpływa

a ja nigdy nie kończę się żegnać, macham półgestem