Piękne do bólu wyobraźni :)))

Liryka wyautowana z codzienności i konkretnej Czasoprzestrzeni w tzw. zaświaty,

gdzie żadne łącza nie docierają i permanencja braku zasięgu uniemożliwia wszelki kontakt.

To klasyka ładnych kwiatków polskich po polsku - lecz bez śladu Polski

nad wodą wiatr rozpuścił włosy
odrasta cisza z miętą

(patrz końcówka - cytat z pamięci)

i już musztarda po obiedzie

Czym jest w sztuce ładność bez
-ości?

Ładnym bez ładu?

Pustosłowiem??

a może jest tak..."Jak okiem sięgnąć, panuje tu chwila.
Jedna z tych ziemskich chwil
proszonych, żeby trwały". (W. Szymborska - chwila)

Panowanie chwili jest truizmem.

Chwila chwilę goni,
On, ja, wy czy oni
W chwilach "zatopioni" ;(

Rzecz w tym, że Czas zawsze jest jest składową konkretnej, namacalnej rzeczywistej Przestrzeni, bez której w ogóle NIE ISTNIEJE. Brak zakotwiczenia wypowiedzi artystycznej w geograficznym i społecznym /historycznym/ realu - to klasyka "sztuki dla sztuki".

Poetyzacja /siermiężnego najczęściej, upiornego/ świata, uprawiana od zawsze przez wszystkie generacje

/"ostatnio" w połowie XIX stulecia i w czasach Młodej Polski/

- dzisiaj?? -

to wyeksploatowana twórcza droga prosto w niebyt

Hej, kto Polak, na bagnety!
Żyj swoboooodą, Polskooo, żyj!

(patrz słynny plakat Mackiewicza z 1920 r. oraz tekst powstańczej "Warszawianki 1831 r." pióra francuskiego poety C. Delavigne)

nie bronię tezy sztuki dla sztuki ani specjalnie wiersza...
pisząc było mi bliżej do - widoku z ziarnkiem piasku...które "obywa się bez nazwy ogólnej, szczegółowej, przelotnej, trwałej, mylnej czy właściwej"..na nic mu nasze spojrzenie, dotknięcie"