Przemyty deszczem asfalt po burzy,

wieczorną porą gwiazdy pomnożył.

Depczę stopami wśród konstelacji.

Ta noc sierpniowa, jakże odurza.

Hen z nieba pędzą, z przepastną gracją,

czarowne roje ognistym kurzem.

Świecą kałuże, gdy na chodniku

płonącym krzewem wrastam po cichu.

I niech się spóźnia ten mój autobus.

Lęk gdzieś już odszedł, a może czmychnął.

Kolacji nie zjem, ale mam powód,

żeby dziś później wrócić do domu.

W oddali widzę świetliste ślepia,

jak twoje oczy zanim się przymkną,

kiedy powieki sen dobry zlepia.

Powóz nadjeżdża, nie możesz czekać.