JESIENNE WYMIĘKANIE

przemywam cienie seledynem

kąpią się oczy brzeg się pszczeli

prowiant z plecakiem pochrapują

każdy ma prawo przy niedzieli

wypycham nagość spod skorupy

tygodnia niedopiętych zleceń

dusza usypia na modlitwach

gorzej z obrazem marnie świecę

siwizna wymachuje pędzlem

przycina pauzy bębni w dzwonek

chce mnie przestraszyć albo ostrzec

że pacykarstwo nie skończone

na wpienionych grzbietach wieczność

lustro wilgotne wilgoć studzi

rosa się w płucach z tlenem kocha

i tak mi pięknie precz od ludzi

dzień się dopala śnieży popiół

poganiam ścięgna krzyż do pionu

mocuję niewidzialnym trzeba

czas się poskręcać czas do domu