Wiersz ku chwale poetów patriotycznych

Wiersz to krew.

Musi płynąć

od początku do końca,

i ściekać do rynien.

Krew to ból.

Musi trwać

bez wytchnienia, bez końca,

i szarpać wnętrzności.

Ból to sens.

Musi drwić

ze wszystkiego do końca,

i obdzierać z godności.

Sens to krew.

Musi być

w każdym wierszu i strofie,

i przyprawiać o mdłości.