Były sobie 4 sfatygowne krzesła, gięte szczebelkowe z niezawodnej buczyny (wczesne lata 90-te ubiegłego wieku). Wyprodukowane w Elblągu w prywatnej fabryce mebli, która zajęła miejsce Zakładów Wielkiego Proletariatu.

Jako miłośniczka stylu vintage, zakupiłam je, by nadać im drugie życie, ku pożytkowi własnemu, tudzież własnej uciesze .

Zaczęłam od `obierania` z tapicerki.

Usuwanie powłok lakierniczych rozpoczęłam od szlifierki (tam gdzie się dało, czyli płaskie powierzchnie.

Gięte elementy i trudnodostępne czyściłam wszystkimi ręcznymi sposobami - papier ścierny, cyklina, tłuczone szkło i wełna stalowa...

Po polerowaniu drewna, mogłam przejść do bejcowania.

Następnie lakier półpołysk, 3 warstwy z przecierkami międzywarstwowymi.

Zabrałam się za tapicerowanie.

Efekt:

Po drodze było sklejanie korpusów, wyciąganie solidnych gwoździ, którymi ktoś te krzesła łatał, kombinowanie zacisków stolarskich z pasków do spodni... i takie tam...

Można? Można! Bo kto, jeśli nie zwykły człowiek!?