wiersz bywa dla ducha jak miękka poducha 

na wymiar i bezmiar; ze wszech miar na wiatr. 

ktoś rymi, by rytm był. coś z taktem w antrakcie 

po starcie po żarcie, nim zmieni je w żart. 

jarania słowami w aliansach z pasjansa. 

w zadumie tak dumnie, gdy znowu dmie wiatr. 

gdy karty wytarte, a głód wciąż zażarty, 

wiersz znowu uparty - jak w dym ponad dach! 

z komina machina słowami przegina 

te frazy i fazy, emfazy, gdy nów. 

to zgrzyta, to płynie lub pławi się w winie 

i bywa, umywa nam ręce z gry słów.

_________________

* marzec 2013