Znowu mnie zaskoczyła

Wiosenna burza pierwsza!

Choć krótko się stroszyła

I szybko też odeszła…

Wyrwała mnie z zadumy,

Kazała mocno żyć.

Rzucając swe pioruny,

Wstrząsnęła moim BYĆ!!!

Nie chodzę już na palcach,

Gdy wiem, że burza blisko!

Lecz tańczę swego walca

Z rumieńcem na policzkach.

Me życie piękne wiosną,

Jeszcze piękniejsze latem.

Jesienią zaś urośnie,

Przed zimą będzie kwiatem!

Burzo, coś mi kazała

W życie zajrzeć radośnie,

Pozwól, bym cię zabrała

W moją drogę ku wiośnie.