Co dzień – widok znajomy. 

Ta sama wciąż godzina. 

Dni zawieszone w próżni.

Autobus wypchany złudzeniami, 

pełny niespełnionych marzeń.

Tak trudno zrobić ten krok, 

wziąć głęboki wdech 

i w końcu być tym, 

co niesamowite.

Za brudną szybą – plamy niewyraźne, 

malowane przez codzienność.

Jadę wzdłuż tej linii, 

przysypiając czasami, 

marząc o zakrętach.

Ech, gdyby tak choć raz 

zjechać na bezdroża, 

na cudowne manowce,

Bez rozkładu jazdy.