Stoję pośród ludzi uśmiechnięty, cichy,

Jak latarnia, która świeci, choć się pali w pychy.

Każdego dnia niosę światło, rękę daję w ciemność,

Choć w sercu moim mieszka często tylko niemoc.

Dla innych żyję.

Dla ich spokoju, radości, dla ciepła i wsparcia

Lecz nikt nie widzi, jak po nocach milczę

Z ciężarem obcych słów w sercu jak skała.

Niesprawiedliwe sądy tną jak ostrze lodu,

A Ja jak drzewo w wichrze wciąż stoję bez odwrotu.

Obgadywanie, wyśmiewanie, fałszywe osądy.

Lecz nie odpowiadam jadem. Milczę. Znikam w promieniu.

Miłość rozsypała się jak proch na dłoni.

Praca zabrana, jakby mnie nie było w historii.

I tylko cisza przy mnie wiernie trwa

Jedyny świadek, co zna moje „Ja”.

A mimo wszystko…

Choć każdy dzień mnie łamie, choć klękam, nie upadam.

Choć serce moje krwawi dalej kocham. Pomagam.

Bo taki jestem. Bo nie umiem inaczej.

Bo nawet w ruinie, mam w sobie światło, co nie gaśnie.