czas złączeń, przywracania porządku w domu, 

który do niedawna, w ślepocie i oczadzeniu, 

uważało się za półzburzony. zdarcie z oczu 

filtrów i jasne widzenie: stabilizacja, budynek 

jest posadowiony na przedwieczności, 

a gdy nie opuszczamy go przez dłużej niż godzinę, 

nasz współdzielony umysł staje się niebem 

rozpościerającym się nad połoniną srebrnych traw. 

puf! – korek odrywa się od butelki szampana. 

początek imprezy tylko dla dwojga. tysiące 

odpędzonych duchów. papierki 

rozrywające się w powietrzu. czas 

ulotności i jednocześnie czas spoin, 

świętowanie powrotu w głąb opoki. 

...a tam się ciągle kruszą, 

zderzają wywrotkami pełnymi gruzu, 

ciemniacy, architekci rumowisk. 

chyba nie mogą przestać.