kropla ciebie, idealnie rozprowadzona

po powierzchni świata

naprawia chropowatości, meandry bitumiki,

wszelkie ścieżki zaczynają kierować się

w stronę Blasku, stolicy ulubionego państwa,

a wszystko, co jest we mnie niczym szmaciak

gałęzisty, nabiera cech insygniów.

tą samą kropelką rysują się stalagnaty,

zęby wiecznie uśmiechniętych mięsożerców,

piszą traktaty pokojowe zawarte

pomiędzy liśćmi a piaskiem,

rozpuszczają się potraktowane nią

ostrza maczet.