Konfrontacja z przeszłością zawsze budzi wzruszenie i konsternację: "gdzie się podziały tamte prywatki, tamten wspaniały czas?"

Wszędzie powroty do k/Raju dzieciństwa nie tyle rozrzewniają,

ile... jakoś rozczarowywują

;(

Okulary starości
widzą ostrzej
to, czego nie ma.
Wracać... czy nie?
Ot, dylemat.

Pani Emilio, belino - dziękuję za poświęcony czas i komentarze. :)

Wspomnienie, zastygłe w pamięci obrazy minionych chwil? One ciągle w nas tkwią (mniej już w młodszych pokoleniach, któe znają tylko z rodzinnego przekazu).

Wiem sam. Rodzice pochodzą z Wileńszczyzny, rodzinie mamy udało się repatriować w 1945, rodzina ojca nie została wypuszczona. Tylko ojciec znalazł się w Polsce... a co się dzieje z jego rodziną - list szły, ale nie dochodziły. Pierwszy przeszedł dopiero w 1956... a na odwiedziny rodziny ojca w ówczesnej Białoruskiej SRR czekać musieliśmy aż do 1968 roku.

Tym wspomnieniom z lat okupacji i powojennych, związanych z Wileńszczyną i rodzinnymi wspomnieniami, poświęciłem jedną z książek.

Ulica Wileńska jest w Warszawie, w Raciborzu i w Lublinie. Chociaż wszystkie one upamiętniają utracone przez Polaków Wilno, każda z nich wygląda inaczej. Co wspominamy dzisiaj na ul. Wileńskiej?

Byłem niedawno na Litwie a dokładnie na Wileńszczyźnie.
Całe wsie opuszczone i obraz nader smutny.
Wieś litewska - Wileńska praktycznie upadła albo nie istnieje.
Drewniane domy w ruinie i wokoło ugory.

A obecna Litwa ?
To nie jest Litwa !