niech cię nie unosi w przestrzeń bez dna, 

gdzie sucho i wieje chłodem. 

pomyśl razem ze mną o obrazach za blokadą, 

utajnionych, zdjęciach-półkownikach w głębokim 

archiwum, których nie widzimy z powodu działania 

najbardziej parszywej cenzury: złego czasu. 

a potem  – o metaforze-pokrace, co wyrodziła się 

z potrzeby opisania słodko śpiącego na fotelu, 

zwiniętego w kłębek Kryspina (chciałem tak na 

szybko stworzyć coś o kotach, miało być 

poetycko, ale naturalnie bez egzaltacji, 

dumałem, dumałem, nagle z podczaszkowego 

prądu wyskoczyło: `koty zwijają talerze`). 

cierpliwości, kochanie. oto przyszłość: naciskam 

guziczek, odsuwa się przegroda  – i wypadają 

kolorowe kadry nas dwojga. koty rozwijają talerze 

(przenośnia do śmiechu. przenośnia do innego świata).