Tak całkiem z rana

szarą mam twarz.

Kawą podlewam sny

dawno minione.

W nich to właśnie ty

grałaś główną rolę,

bez mojej zgody.

Nie wiem, dlaczego.

Skoro zapomniałem.

Słońce już prawie

przy pustej drodze

na lewo od cienia

wita nasze miraże.

Czas zacząć być,

kilka godzin może

udawać, że chcę,

a potem znowu

umrzeć na chwilę.