Szczęść Boże!

Pod ziemią, gdzie mrok tron swój wznosi,

Gdzie słońca promień nigdy nie dociera,

Górnik w trudzie, z wiarą i z radością,

Kilofem węgiel z głębi ziemi zbiera.

`Szczęść Boże!` szepcze, w mrocznych korytarzach,

Gdy pył osiada na zmęczonej twarzy.

Święta Barbara czuwa, w myślach wspiera,

Daje mu siłę, w tej trudnej straży.

Lampa rozjaśnia ciemność dookoła,

Gdzie echo kroków wciąż się ponawia.

Z pracy rąk jego, ciepło domy ogrzewa

I polska ziemia, w tym darze jest bogata

Ognisko domowe ostoją miłości i pokoju,

Po trudzie górnika, po ofiarnym znoju.