Jedwab

Chciałbym poezji jedwab utkać z warkocza ciszy -

jej kolce boleśnie ranią, krzyku nikt nie usłyszy.

Chciałbym niedotykalne ukłuć w moich objęciach  -

zwyciężyć, co wyśnione, utkać, co tylko w chęciach.

Chciałbym Ci opowiedzieć dokąd ściegi nas wiodą -

w słowach, równych miłości, mogą być również trwogą.

Chcę warkocz nazwać od nowa, nazwać go Twoim imieniem,

by atłas najbliższy sercom nie ciążył na nim kamieniem.

Chciałbym nazwać poezję – kolec dla mojej ciszy.

Na kolcu strzępek jedwabiu,

którego nikt nie usłyszy.