pytam czy to już niedługo

las pochyli się jak w chorobie

z niedołężnym wiatrem i laską

co szuka już tylko w niedoskonałości

egzystencja jak żebro co ma się połamać

dane na chwilę w parze ze skrzydłem

mrówczym śladem wzdłuż drogi

ślepym trafem oczy zaprószył

tylko płytkie sny rano jak ptaki

jak bez co został w zachwycie

przekwitnie zmarszy się w liściu

i w dłoni co sobą słońce zakryła