Wciąż liście  

stoją na warcie ogonków  

zeschłych barw - za to  

(bez)pośrednich –  

Jesieni ukochana która  

jesteś – słońce – zatrzymaj  

z ciepłem niczym oddech  

mój czyli powietrze  

Niepowtarzalnym ten czas  

zwany wiecznością. I moment  

co trwa niby wieczność  

wetknięty w przejrzysty wazon  

zżółkłą witką leszczyny  

z klonem spomarańczowiałym  

i biskupim fioletem  

chryzantem jak okruchy -  

Buk ożywił czerwony brąz  

mego anioła płaszcz  

i jego skrzydła ogniem podbite  

Wszystko się trzyma na tymczasem  

na słowo honoru -  

gdy swój psalm  

ciągnie jesień  

po muzyki schodach  

po szczeblach akordów  

po cichnących tonach