Może wiosna zbudzi serca skostniałe po zimie.  

Porozgania chmurne myśli, zanim miłość przyjdzie.  

Otrząśniemy się z marazmu, wyjdziemy naprzeciw;  

coraz dłuższym dniom i słońcu, póki chce nam świecić.  

Świeżym łąkom zażółconym miododajnym mleczem  

i bocianom najwierniejszym, które w drodze jeszcze.  

Pierwszym pąkom i nieśmiałym listkom drzew półsennych,  

baziom kotkom wierzb przydrożnych - popielato - srebrnym.  

Złotym pszczołom i motylom w ogrodach nadziei,  

sadom nagim aż do wczoraj, dziś tonącym w bieli.  

Żyznym polom zapłodnionym naszym przyszłym chlebem.  

Ciepłym deszczom, wsiąkającym w wygłodniałą ziemię.  

Poczujemy wielką ulgę w nadwątlonych duszach,  

gdy z pokorą nauczymy się natury słuchać.  

Odkryjemy wiosnę w sobie, a gdy pozostanie, 

jak w przyrodzie przyjdzie dla nas- czas na zakochanie.