gdy serce rozdarte tęsknotą się błąka  

szukając przystani bez bólu istnienia  

póki utraconej miłości nie spotka  

co bezsenność nocy w uniesienie zmienia  

tam spokój i cisza głuche na wspomnienia  

ból duszy ranionej pamięci potęgą  

gdzie czas robi swoje powoli utlenia  

karty kalendarza  bez ciebie pobledną  

czy jest takie miejsce choćby i w nicości  

gdy  sny nieprzychylne nie dają wytchnienia  

obiecujesz losie że będzie już prościej  

tylko nie poczuję więcej serca drżenia  

wybieram więc życie nawet kiedy rani  

podobno nadzieja umiera ostatnia  

nie zaśpiewam o niej bo głos więźnie w krtani  

zostawię na stałe zapalone światła