Budzą się bladym świtem, albo w pół nocy,

lub w środku dnia wpadają w przedziwny trans.

Widzą złudzenia, słyszą bezgłośne głosy,

stają się poetami par excellence.

Stają się chcą, czy nie chcą: chamy, złodzieje,

pacjenci z psychiatrycznych, sterylnych sal,

starsi panowie, dziwki i stręczyciele.

Twórcy dzieł wiekopomnych, niepomnych chał.

Wszystkim poezja siłą wciska do dłoni

ołówki i notują na czym się da,

i uprawiają z weną ekshibicjonizm,

w dobroci nieb zgłębiają genezę zła.

Wzlatują nad poziomy poezji mocą.

Na ziemię ich sprowadza krytyków głos.

Tu słychać: zaznacz- usuń, tam ciemną nocą

widać w niejednym oknie płonący stos.

Ewa. Janus