Jako zwykła taka sobie babka proponowałabym już w entree - jednak - wprowadzić liczbę mnogą, co dałoby efekt:

moje przygody z pięknem
były dość zwyczajne
i proste jak geniusz alchemika
docierałem do nich słowem
itd.,itd.

Pluralis maiestatis w takim jak ten świetnym wierszu wskazywałby nie na dziecinną dosyć chyba jednorazowość przygody z pięknem a na dojrzałe tego piękna wielokrotne celebracje.

Piękny wiersz,tak jak piękno oczu,które odzwierciedla duszę.

Chyba chodziło o forsythia? Po polsku forsycja? Uprawiam toto. Taki krzew, który wczesną wiosną kwitnie żółtymi kwiatuszkami. Całkiem obsypany. Faktycznie miły widok. Natomiast pozostałe gatunki, w tym philadelphus, po polsku jaśminowiec mają różne pory kwitnienia. Jakby więc jakieś belzebubstwo się wdarło w ten sentymenalny utwór. Jakkolwiek można go potraktować jako formę ekspresji, w której fotoperiodyzm nie ma znaczenia. W każdym razie odurzony wonnością jaśminu, magnolii, hortensji i innych moich ulubionych dołączam się do życzeń z okazji dnia kobiet. Wszystkiego najlepszego!

Ale dla pana, Sir Theodor, mam coś specjalnego. Dla Pana jest Lithops. Idealny na parapet. Ma piękne kwiaty, ale nie pachnie jak jaśmin, heh. Lubię go i proponuję, że Pan też go hodował. Pozdrawiam.

Forsycja, jaśmin, niezapominajki, to wiosny piękno, jak milczenie kobiet, w kącikach ust, przyczajone - odczytuję to tak bardzo sugestywnie i poetycko, że brak mi słów...

Cieszę się, że dotarłam do tego wiersza, bo baaardzo!
Oj, lubię takie, bez językowych fajerwerków, a czytaja sie na wdechu. Piękny wiersz.