Byli sobie mąż i żona, i była też ich córeczka Niuroćka-dziewczyneczka. Razu pewnego przyszły z koszyczkami jej starsze koleżaneczki i proszą:

- Czy może Niuroćka-dziewczyneczka pójść z nami do lasu na grzyby?

- Dobrze, idźcie, tylko nie zgubcie jej: jest jeszcze mała, zabłądzi i drogi do domu nie znajdzie.

- Nie zgubimy jej na pewno!

I dziewczynki pobiegły w podskokach do lasu.

W gąszczu szukały pilnie grzybów i rozeszły się każda w swoją stronę. Niuroćka została sama samiuteńka w ciemnym borze i zaczęła płakać.

Akurat właśnie tamtędy szła Baba-Jaga, kościane serce. Ujrzała Niuroćkę-dziewczyneczkę, schwyciła ją w swoje szpony i zawlokła do swojej chatki na kurzej nóżce.

Zaciągnęła ją do izby i powiada:

- Odtąd tylko dla mnie będziesz wszystko robiła! W piecu napalisz, narąbiesz drew, zawsze będziesz świeżą wodę przynosić, prząść przędzę i izbę zamiatać!

Od tej pory Niuroćka-dziewczyneczka zamieszkała w chatce u Baby-Jagi. Pracowała od świtu do nocy, często głodna, przez okropną jędzę krzykiem i wyzwiskami poniewierana...

Razu pewnego Baba-Jaga wyszła do lasu, a Niuroćka-dziewczyneczka siedzi przy okienku, przędzie przędzę i gorzko płacze.

Biegną mimo chatki białe owce:

- Be-be-be! Czemu, dziewczynko, tak gorzko płaczesz?

- Jakżeż tu nie płakać, owieczki? Baba-Jaga mnie do domu nie puszcza, często głodzi, wyzywa, do roboty od rana do nocy goni!

A baran na to:

- To siadaj na mój grzbiet, a ja ciebie do mamy zawiozę!

Wdrapała się Niuroćka-dziewczyneczka na barana, i ten puścił się biegiem - a owieczki za nim.

Wraca Baba-Jaga do swej chatki na kurzej nóżce, a tam - nikogo! Nie ma Niuroćki-dziewczyneczki! Zła okropnie wskoczyła na miotłę i wichrem poleciała w pogoń.

Dogoniła barana, schwyciła Niuroćkę-dziewczyneczkę i zawlokła z powrotem do siebie. I znów zmuszała dziecko do pracy od świtu do nocy, i znów tylko krzyczała i rzadko karmiła.

Przysiadła raz Niuroćka-dziewczyneczka na ganeczku, przędzie swoją przędzę i płacze.

Biegną mimo chatki rogate kozy:

- Me-me-me! Czemu, dziewczynko, tak płaczesz?

- Jakżeż tu, kózki, nie płakać! Baba-Jaga nie puszcza mnie do taty, ciągle wyzywa i zawsze do pracy goni...

A kozioł na to:

- To siadaj na mój grzbiet i złap się mych rogów, a ja ciebie stąd wywiozę!

Wdrapała się Niuroćka-dziewczyneczka na kozła, a ten puścił się w galop - i wszystkie kózki za nim.

Lecz i on niezbyt szybko pędził: Baba-Jaga na miotle go dognała, schwyciła Niuroćkę-dziewczyneczkę i do swojej izby zaciągnęła.

Pewnego dnia okropna starucha gdzieś poszła, więc Niuroćka usiadła na schodkach na ganeczku, siedzi i rozpacza.

Mimo chatki na kurzej nóżce przechodzi stado krów i cielątka, a za nimi na samym końcu byczek - czarna łatka, białe kopytka i pyta:

- Mu-mu-mu! Czemu dziewczynko, tak płaczesz?

- Jakżeż tu, byczku - czarna łatko, białe kopytka, nie płakać! Baba-Jaga mnie porwała, do domu nie puszcza, krzyczy i wyzywa i bez wytchnienia każe pracować!

- To siadaj na mnie, a ja ciebie do domu zawiozę!

- Ach, byczku - czarna łatko! Mnie baran nie dowiózł, kozioł mnie nie dowiózł, a ty mnie dowieziesz? Taki mały?! Nie potrafisz tak szybko uciekać.

- Baran nie dowiózł, kozioł nie dowiózł, ale ja na pewno ciebie dowiozę! Tylko mocniej trzymaj się za moje różki!

I Niuroćka-dziewczyneczka wlazła na byczka. Byczek - czarna łatka, białe kopytka trząchnął łebkiem, machnął ogonkiem - i wystartowali!

Kiedy Baba-Jaga zobaczyła w izbie, że Niuroćki-dziewczyneczki znowu nie ma, wskoczyła na swoją miotłę i pokrzykuje:

- Zaraz cię dogonię! Zaraz złapię! Do chatki przytaszczę, nigdy nie wypuszczę!

Podleciała, jak wicher, i tylko patrzeć, jak dziewczynkę schwyci... A byczek - czarna łatka prosto do brudnej kałuży hop!

Jak tylko Baba-Jaga z miotły zeskoczyła, byczek zaczął tylnymi kopytkami w brudne błoto bić: zabryzgał wiedźmę od stóp do głów, błotem oczy zalepił. I dobiegł do wioski, różkami zastukał w okienko i krzyczy:

- Mu-mu! Wychodźcie prędko: przywiozłem od Baby-Jagi waszą Niuroćkę-dziewczyneczkę!

Wyszli na ganek ojciec i matka, zaczęli swoją córeczkę tulić i całować i byczkowi z serca dziękować:

- Dziękujemy ci, byczku - czarna łatko, białe kopytka, ostre różki!