Pragnę

Tak mi bra­kuje ko­goś blis­kiego 

Tej obec­ności jej lub je­go 

Z lek­kością od­dychać gdy spokój mam w duszy 

I mieć wrażenie swo­body tej duszy 

I mieć te skar­by i ni­mi się cie­szyć  

Jak kiedyś 

Oto prag­nienie jakże zuchwałe 

By dos­tać to cze­go tak dużo miałem 

Te­raz mniej mówię i pat­rzę na ściany 

Wzrok mam os­try w ana­lizę ub­ra­ny 

Lecz mam myśl by życie zmienić  

I tam­te ,,kiedyś` na ,,te­raz` pod­mienić 

Bo żal gardło mi ścis­ka- świado­my te­go  

Że brak mi tak moc­no- ko­goś blis­kiego

Wierszyk ma już kilka lat.