Ukochanej z okazji

W Twoich oczach zielonych

są przebłyski mi tak drogie, wspaniałe...

Takie ciepłe, przytulne, zrozumiałe, że

aż żyć się chce i chce!

I w Twych oczach zielonych, są

też dziwne rejony, nie tylko te,

przez które nie rozumiem Cię...

O nie, o nie, o nie!...

Są błyski, nie tylko błogie,

dla których, skoczyłbym w ogień...

W Twych oczach rejony

jakieś dzikie, może wrogie...

Jakieś zęby rysia, może nawet

tygrysie, co szarpią. Mogą

nawet zaskoczyć, jak harpie.

Twoje oczy mogą zaskoczyć,

zauroczyć dobrze, zaskoczyć źle...

Zaskoczyć tak, że żyć się chce!

Lecz czasem, strasznie! O nie, o nie!

Chwilami, aż boję się! Tak jest źle!

Co jest tego przyczyną, jaka jest

moja wina?

Dobrze, że Twe oczy się mienią

taką różną zielenią i ta zieleń zła,

ustępuje, jak mgła, miejsca

zieleni innej, radosnej, niewinnej

jak wiosna. I przemija burza,

w zieleni łagodnej się zanurzam...

I znowu żyć się chce!

Widzieć, słuchać, dotykać Cię!

Znów planować różności we dwoje,

od końca, do końca świata, a nawet

w zaświatach i wybierać się w gości.

Różne wspólne zajęcia, padać sobie w

objęcia...Potem, znowu wstawać,

słabościom się nie dawać...Marzyć

działać, gwarzyć, gaworzyć i tworzyć.

Nad morzem i w Łodzi, w Miliczu,

w tucholskich borach

i na jeziorach. Razem do przodu,

od wschodu, do zachodu  i w słońcu

bez końca...

8 marca 2018