Dokąd podążamy

Wiem skąd jesteśmy i dokąd podążamy

W wieczności trwa kokon doczesności

W fikcjach swego ego gałąź podcinamy

Tworząc burze i grzmoty w ciemności

Jak długo trwa życie – wciąż miłość  zwycięża

Przemienia świat  z wieczności przychodzi

W pokorze wiary i nadziei oręża

Okiem Opatrzności losy słodzi

Brniemy stale przez sypkie piaski pustyni

Przez  głąb czasu ku przystani prawdy

Nim doczesne słońce zgaśnie- serce dzwoni

By machinalnie nie czynić krzywdy

Wiem skąd jesteśmy i dokąd podążamy

Opuszczając kokon doczesności

W oka mrugnięciu skrzydła wiary wkładamy

Dając się poznać w krainie wieczności