Tak wielu z nas pozostaje na zawsze obietnicą człowieka.
Mądry, refleksyjny wiersz.

Typowy wiersz agitacyjny, skierowany do lirycznego "ty" - choć to ktoś jakby całkiem nieliryczny, ot, szary zjadacz chleba, człowiek nie zdolny ni do samodzielnego myślenia

Ty
co myślisz /tylko/ według instrukcji

ni do odpowiedzialności

Ty
co sądzisz że wystarczy wymigać się

Wszechwiedzący "ja" tego zwichrowanego lirycznego "ty" próbuje przestrzec przed jego marnym końcem i chce go modelować/urabiać według ogólnie przyjętych wzorców - ale to zamysł z góry skazany na fiasko, przykład typowego wołania na puszczy i tego ciskania grochem o ścianę: nie pojmie wszak pozbawiona pomyślunku głowa niczego!

Ty!
Nawet tego nie przeczytasz,
co żem tutaj grubym drukiem
czarno na białym
jak na talerzu ci wyłożył!

A na czy polega ta agitacja? Może na tym:

Chłopie! Nie śpij!
Twój zegar tyka!
Dołącz do nas,
Póki jeszcze czas!

Cała finezja zawiera się w formule tytułu utworu. Rozmowa z lustrem i to w nim odbite "ty" liryczne - to przecież liryczny "ja"!!

To ja jestem tym, który myśli schematami, to ja za wszystko zwalam winę na świat obok i tych zawsze winnych innych