Zakupy są jak balast. Przyginają plecy

Bardziej niźli pokora wielce czołobitnych.

Ramiona opadają na codziennych schodach

Niżej niż z beznadziei i bezradnej myśli.

Dla jednych codzienności i fizyczne bóle

są bardziej abstrakcyjne niż płótna Picassa,

albo nauki ścisłe. A pękate torby

nie mieszczą się w ich głowach;

są nieestetyczne,

jak na łydkach żylaki, halluksy na stopach...

Czy można taki banał opiewać, ukochać?

Wpisać w wiersz regularny, ubrać w patos słowa?

Nie trzeba, nie przystoi... Zacznijmy od nowa:

Zakupy są balastem! Do szafek z tych toreb!

Napiszmy coś pięknego jak wietrzne `amore`.