Matko,

Znałaś moje rany,

zanim je wypowiedziałem.

Przez burze hejtu, chorobę,

wszystko, co złe

szłaś obok

nawet gdy ja odwracałem wzrok.

Podniosłaś mnie z popiołów,

uciszyłaś krzyk w mojej duszy,

pokazałaś, że porażka

nie jest końcem drogi.

Dziś, w Twoje święto,

przynoszę Ci serce

nie doskonałe,

lecz wierzące,

że w Twoich dłoniach

znów stanie się całe.

A gdy byłem rozbitą łodzią,

uczyniłaś ze mnie żagiel,

który znów łapie

wiatr nadziei.